《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
重新定义candyman，这个版本可能局内人看着更共情，但是作为局外人，这个故事我感觉还是老版本那种拍得很哀伤的感觉更好。
前半段的视觉效果惊艳。可惜收尾仓促，对社会种族问题的挖掘流于表面。
很多杀人场景的运镜都非常有意思，让人印象深刻，但实打实恐怖的桥段其实到不是特别多。没看过老版，我是看别人解析才知道这是暗含了种族议题。PS：高中厕所里面那段，亚裔女生中途跑路后，电影院的人都在鼓掌，笑死。
女主还是策展人 用皮影戏把糖果人的故事又讲了出来 只要有人相信糖果人的故事 糖果人就会一直存在
在批判性上确实换了个脑回路。黑人艺术家用同胞的人血馒头讨好白人画廊老板和评论家，最终得到了惩罚。有趣的是，candyman全片没有杀一个黑人，你说电影是不是种族主义？
作为恐怖片我真的很喜欢，无论是片头的镜像还是片尾的剪影动画，光影技巧和有层次的配乐。然而所有精心雕琢的恐怖元素/惊悚氛围/美术特效都只为了一场种族斗争服务，看完只想大呼可惜。一是作为观众我无法对长久以来的黑人压迫和歧视问题共情，二是我理解导演想要表达的精神内核和她的愤怒，但片中描绘的剧情大部分现如今依然在现实世界上演，这部电影的作用也仅仅是呐喊而已。
一部政治运动下简单空洞的时令之作，口号型电影。Contre-stéréotypes的运用并不巧妙，用白人资产阶级的标准像完整套在黑人角色身上来强调“从贫民窟到高级公寓，境遇并无变化”，魔法打败魔法这种简单粗暴的形式显得太笨拙了，叙事也太零散破碎不吸引人，只有美术设计还不错。也只能在这个时代获得政治正确式的好评。
片子拍的还是很工整 但气氛实在是没烘托出来 想要表达一种口口相传的恐怖 但人物性格和情感都没有建立起来 还总想着平权的哪些事 结果是一件都没做好 演员就更加一言难尽 有种有力气没地方用的感觉 片子整个呈现出来的效果比较混乱 配乐也中规中矩
最大的问题在于表达的割裂 于此之外的惊悚氛围倒是营造得不错//人真的很容易被吓到 过于有序和过于混乱都会让人心生恐惧
这哪是隐喻，完全是把种族问题赤裸裸的摆到桌面上，抛开政治不谈作为恐怖片是蛮失败的~5.0
作为恐怖片我真的很喜欢，无论是片头的镜像还是片尾的剪影动画，光影技巧和有层次的配乐。然而所有精心雕琢的恐怖元素/惊悚氛围/美术特效都只为了一场种族斗争服务，看完只想大呼可惜。一是作为观众我无法对长久以来的黑人压迫和歧视问题共情，二是我理解导演想要表达的精神内核和她的愤怒，但片中描绘的剧情大部分现如今依然在现实世界上演，这部电影的作用也仅仅是呐喊而已。
镜子梦魇和种族问题相媾和突然失去意趣，乔丹皮儿的政治论文写到这一篇突然让人有些阅读乏味。导演的声画意识、场面调度都很精彩。
美术能甩同类恐怖片八条大街。而且通俗比较没有门槛。感觉警察开枪今年已经成了个梗了，好多电影都喜欢用啊。全片只杀白人，唯一一个亚裔女孩也表示你们玩你们的，哈哈哈哈哈哈就还蛮爽的
糖果人是一个蜂巢，住着无数死去的冤魂。
说实话，好像知道要表达什么，但是又不知道在讲什么
一部颇有艺术气息、现实性和思辨力的恐怖片，很好地诠释了什么是身份伦理以及福柯所说的“话语建构对象”的哲学命题。
不是我瞧不起GC电影，到底是“不想一個人”，还是“leave me alone” ？小学毕业的我看的云里雾里，就连电影名都搞不清还想拍电影？什么阿猫阿狗都能拍？
其他都可以包容，但密集恐惧症接受不了那个皮肤……1星给男主的身材
美国今年恐怖片怎么沉迷血浆而非恐怖元素了。故事没讲好倒是社会时事隐喻得透彻。
谷阿莫，对着镜子喊五声糖果人，就可以召唤血腥杀手。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
