《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
——但这不包括我的良心，先生。”
160分钟真是把节奏和情绪都拿捏住了 除去主角太光环伟光正 主线案件剧情复杂得还挺严谨 这么多人物也能随着主角抽丝拨茧让人记住 看完再看原片名可真贴切啊 斗争万岁 （真是东亚文化一体 同样的故事换个背景放在韩国也毫不违和 代入了一下如果韩国来拍 必然会交代主角背景 也必然是个小人物 事件发展会更合理
雷伊之后阔别了半个多世纪，印度电影终于回归到了社会最底层。矛盾很尖锐，手段很残忍，过程很煎熬。人们都习惯了对弥赛亚的期待，而且最重要的前提是司法系统是绝对公正的。故事铺陈得很顺畅，尽管片子略长倒也能接受。最大的问题在于宣泄点太多太满，令到观影的乐趣所剩无几。
其实我们身边有比这还精彩的剧情，只是没人敢拍
选题十分有价值，拍摄技法娴熟，艺术性欠佳，有存在意义，但有碍于时代和文化，以及过于啰嗦的剧情，除了结尾部分外，观赏价值不高！
感觉是八十年代那种叙事风格，正派反派的理想主义。
唯一的败笔就是男主这个人设有些缺乏情绪的流露过于理性化。整体看着很压抑愤怒，然而人家毕竟敢拍能拍随便播……
7分左右，过于冗长，其中穿插的歌曲也是很让人出戏，估计印度人民喜欢吧，有些台词不错，但法庭上的张力不够，这种题材主要体现的就是冲突，对抗，心灵上的碰撞，而印度片却很喜欢在案件本身上下功夫着重描写，以至于人物显的很平，这点宋康昊的辩护人就直接秒杀了，该平静的时候平静，该爆发的时候爆发，把观众的情绪在恰当的时机点燃，而不是四平八稳的看一场审判这么简单。这部电影到底是把重心放在悬案的解题，还是放在律师的破案技巧，还是为种姓问题付出的心血，还是刻画底层人民没有尊严的生活，导演什么都想要，所以拉了不少时长，有些戏一场足够，太多就满了，离佳片还有不少差距
没找到好的翻译，观感体验很差，需要了解一下印度的背景知识才能看懂
名为calling的针刺在十多年前的心上。
这部电影有些过于个人英雄主义了，至少电影呈现出来的是给我这样的感觉。也许真实案例更带有血泪控诉，但夸张的艺术表达有些失真了，而且电影的节奏给人感觉冗长拖沓……这些是不足。
正如女友所说，要警惕完美圣人英雄型电影，除了情节和人物设计，相比辩护人差了几个档次了。不知道什么原因，导演对节奏的把控也不太好，没必要拍那么久的。再吐槽一句我看的版本翻译真的太差了。
故事很不错。人物塑造方式和整体的叙事方式实在太过时了。一个政治事件，法制宣传被拍成了浪漫叙事的个人英雄主义。对这种毫无思辨，嚼碎了喂的观众讨好型叙事接受无能。
小人物，大历史。为推动社会进步而做出的一点点努力都应该被记录下来。
名气很大，看过后感觉不如期望，电影的节奏是大问题，可能没事放个歌跳一段是印度基因里的东西吧
很可悲的一件事是，当不公正发生时，低种姓并不能通过任何方式讨回公道，最终还是要依靠高种姓的良心。
“走出堂皇酒店，每一颗树下都是一户人家”
种姓制度、低等部落，当一个群体被制度化的排斥于社会之外的时候，没有任何司法能解救。
在以前的印度电影中很少看到的政治派系斗争的影子，不断描绘的令人发指暴行与无耻谎言，让人感到这世界上没有安全的地方。
跟误杀瞒天记有一样的警察腐败的背景 那样的社会 真是看一次无语一次
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
